Beograd, sazdan na grebenu, kao da je prkosio i prirodi i civilizaciji – bio je oduvek okružen barama.
Neke su opstale sve do današnjeg dana, a skoro sve te bare, ritovi, močvare i šume bile su deo druge države – Austrougarske.
Njedno dunavsko ostrvo, pa ni Ada Huja nisu pripadali Srbiji.
Beograd je tako bio pravo poluostrvo ne samo zato što su ga grlile dve reke, već i dva močvarna prostranstva, a u političkom smislu, bio je okružen monarhijom koja je vršila sve veći pritisak, sve dok sa Save i Dunava nisu krenuli da pucaju topovi.
Borča, do koje se danas brzo stiže Zrenjaninskim putem bila je poprilično daleko.
Od obale Dunava delile su je bare: Duga, Malo blato, Bugarska i Kuzmanova. Trebalo je preći i kanale, kojih je uz priobalje bilo dosta, a Sebeš i Vizelj postoje i danas.
Osim spomenute četiri bare, na mapi se može videti i Topoljačka bara ili Veliko blato, koja danas ima privatnog upravljača i obitava skrivena između novih i spontano podignutih naselja između Krnjače i Borče. Tu se nalaze i ribnjaci, koji su pravi raj za pecaroše.
Danas se takođe malo zna da je čitava ova oblast, sada deo opštine Palilula, nekada bila posebna gradska celina sa nazivom Dunavski rit.
O močvarnom karakteru ovog naselja uverljivo i svedoče brojni kanali koji prolaze kroz Krnjaču, građeni još od 1940. godine kao sistem odbrane od rasta nivoa dunavske vode i posledičnog plavljenja.
Postojala je tu u blizini i Riva bara, a verovatno od ovog naziva potiče današnje ime MZ Reva.
Svinja bara, Vraževa bara i Vodenička bara nalazile su se nekada na mestu današnjeg Pančevačkog puta.
izvor: Kaldrma.rs
